juli 2010
Zij is ergens in de 50 (schat ik…) haar roodgeverfde haar zit perfect en valt net over haar schouders. Haar huidskleur is té bruin voor de tijd van het jaar en laat haar diepe decolleté er uit zien of het snakt naar een bui regen in een periode van extreme droogte. Ze draagt een strak donkerblauw jurkje waarin haar slanke figuur goed tot recht komt , daaronder hoge rode pumps die wel willen maar niet kunnen… Al met al een opvallende verschijning, je ziet dat ze moeite heeft gedaan om er mooi uit te zien. De robuuste man tegenover haar lijkt er echter weinig oog voor te hebben. Overigens geen onaantrekkelijke man voor zijn leeftijd. Maar zijn buikje verraadt dat hij vaker in de kantine van de lokale sportclub zit dan dat hij op het veld te vinden is. Door de foute combinatie van zijn rode bolletjes stropdas met zijn roze gestreepte hemd ziet hij er vrolijker uit dan zijn stemming is. Met een afwezige blik staart hij al minutenlang naar een schilderij waarvan de persoon die erop staat verdacht veel lijkt op Terrence Hill. Ondertussen draait hij met zijn vork rondjes over het tafellaken. Zij wiebelt ongemakkelijk met haar voet en probeert zijn aandacht te winnen, maar Terrence blijkt toch interessanter. Ik heb medelijden met haar. De tijd tussen hun hoofdgerecht en dessert lijkt wel the neverending story.
Mijn gedachten dwalen af naar wat de gelegenheid voor dit ‘gezellige’ etentje is. Ze dragen beiden dezelfde ring dus zullen elkaar ooit een overtuigend JA hebben gegeven met de gedachte dat ze gelukkig samen oud zouden worden. Misschien is vandaag wel hun trouwdag, maar gelukkig zijn ze niet.
Ik bedenk hoe verschrikkelijk het me lijkt om zó uitgeblust te zijn. Elkaar niks meer te zeggen hebben, niet meer samen lachen…niet eens een glimlach voor elkaar over hebben. Ik neem me voor dat ik nooit zo wil worden. Ik wil ook als ik 30 jaar getrouwd ben nog gekke fratsen uithalen met mijn man, kunnen lachen omdat je stiekem de zoutpotjes hebt losgedraaid en een erwtje in de wijn van de norse man aan de tafel naast je hebt gegooid. Ik wil….
‘’Euhm… zullen we de rekening vragen lief, je bent zo afwezig…..’’ hoor ik mijn vriend aarzelend vragen. Ik schrik op vanuit mijn gedachten. Dan zeg ik met overtuiging: ´´ Ja.´´
Geen opmerkingen:
Een reactie posten