Sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden.. het is een ijzig koude dag in januari, maar de warme aanblik van de gezelligheid en het geschater van kinderen op de ijsbaan doen dat snel vergeten. Iedereen lijkt blij te zijn, maar er is één vrouw die weinig mee lijkt te krijgen van al deze winterse vrolijkheid. Met een treurige en afwezige blik in haar ogen glijdt ze voorzichtig naar de kant van de ijsbaan. Volledig verzonken in haar eigen gedachten merkt ze niet dat ze een handschoen verliest, die even eenzaam als zij, achter blijft op ’t koude ijs. Toch is haar handschoen niet onopgemerkt gebleven.. evenals zij zelf.
In 1 snelle, handige beweging wordt haar handschoen door een mannenhand van het ijs geraapt. Vervolgens schaatst de man zelfverzekerd op zijn doel af, op haar. Net als ze zich wil omdraaien staat hij voor haar, met haar handschoen…met zijn warmte. Hij sluit haar in zijn armen en kust haar hartstochtelijk, om haar vervolgens nooit meer los te laten…..
Wat een crap!! Ik zap snel verder, het laatste waar ik op zit te wachten is een romantische film. Ik heb er echt helemaal niks mee, die zoetsappige sh*t waardoor de gemiddelde vrouw van de bank af druipt. Zeg nou zelf.. we geloven al lang niet meer in sprookjes, maar zitten wel nog steeds te wachten op de prins met zijn witte paard. Misschien dat die ‘’prince charming’’ zich de eerste twee weken hoffelijk gedraagt, maar na niet al te lange tijd draag je zijn sokken achter zijn reet aan en staat dat paard in de gang.
Ik hoor uit mijn naaste omgeving dan ook meer dramatische verhalen, dan succes-stories…
Vriendinnen die net in het huwelijksbootje zijn gestapt zeuren nu al over de beruchte sleur, mijn oma klaagt dat ze nooit met opa had moeten trouwen maar met die ene Canadees, mijn vader zou het allemaal heel anders aanpakken als hij ’t nog eens over mocht doen (net als mijn moeder trouwens…), mijn tante ligt voor de 3e keer in scheiding terwijl ze nu al niet meer door één deur kan met haar nieuwe vriend en mijn getrouwde, maar niet te vertrouwen, neef heeft een profiel aangemaakt op second love.nl… gewoon omdat ’t kan….
Wat is dan toch het geheim van dat lieve oude stelletje dat ik iedere zaterdag in het park voorbij zie lopen? Allebei 2 wereldoorlogen meegemaakt, bij elkaar sinds de knaken van hout waren en de Batavieren nog met zijn vijven. Ze sjokken langzaam achter hun rollatortje aan, alsof de tijd hun probeert in te halen maar niet te pakken krijgt. Zij is nog wat beter ter been dan hij en loopt altijd een klein stukje vooruit. Om de paar meter blijft ze even staan en wacht lieflijk op hem. Ze lijken zo oprecht gelukkig… telkens als ik ze weer voorbij zie lopen word ik daar een beetje blij van. Maar misschien zijn ze wel helemaal niet bij elkaar sinds de zondvloed, is zij inmiddels zijn ‘’seventh love’’ en hebben ze elkaar pas net leren kennen via een 70+ datingsite, maar dat vergeet ik even…
Bij hun aanblik druip ik van mijn bank, geloof ik weer in sprookjes en krijg ik zin om te gaan schaatsen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten